Rekli su da u njegovim dramama ima mnogo njegovog života, ali i da u njegovom životu ima mnogo njegovih drama. Pokušavao je od osobnih trauma pobjeći u pisanje, u kazalište, u film, u slavu, u homoseksualizam, u alkohol, droge… Nije uspio umaknuti. Njegove traume skučile su se u mračnim dubinama njegove patnje, sve dok se u svom njujorškom apartmanu nije slučajno ugušio komadom plastike 25. veljače 1983. godine.

Dobitnik je čak dvije Pulitzerove nagrade za “Tramvaj zvani želja” (1948) i “Mačku na usijanom limenom krovu” (1955), kao i brodvejske Tony nagrade za “Tetoviranu ružu” (1951).

Većinu njegovih komada (uz spomenute i “Noć iguane”, “Iznenada prošlog ljeta, “Slatka ptica mladosti) u Hollywoodu su režirali najznačajniji redatelji toga doba, a u njima blistale najveće zvijezde – Marlon Brando, Vivien Leigh, Paul Newman, Anna Magnani, Ava Gardner… i to mu je donijelo svjetsku popularnost. Izvršio je i veliki utjecaj na generacije dramatičara koje su poslije njega zauzele mjesto u američkom teatru.

Tennessee Williams nam pomaže da se okrenemo našem unutrašnjem biću i pronađemo tamo sve mračne impulse, “utvare i đavole” naše fundamentalno podijeljene ljudske prirode: (homo)seksualnost, bestijalnost, seksualnu žeđ, voajerizam, usamljenost, odbačenost, pasivnost, osjećaj krivice, degeneraciju, poraz, ovisnost, surovost, bolest, ništavnost i konačno smrt.