Vladimir Majakovski bio je najistaknutiji pjesnik ruskog futurizma i prvih godina revolucije i sovjetske vlasti. Bio je osebujan kao osoba, kao pojava, kao pjesnik. Od početka je bio buntovne i dinamične prirode, otvoren u nastupima i raspravama, čovjek protesta i dinamičnog shvaćanja života. Kao pjesnik bio je inovator, uveo je u poeziju leksiku ulice, ekstatičan ton, eksplozivan jezik, neobičan riječnik, citate, nove žanrove poeme, stepenast stih.

Bio je jedan od osnivača ruskog futurizma. Godine 1912. pojavio se “Šamar javnom ukusu”, manifest ruskog futurizma, koji su potpisali : David Burljuk, Aleksandar Kručonih, Vladimir Majakovski i Viktor Hlebnjikov. Uveo je nove žanrove poeme: lirske reportaže, lirsko-epske poeme, lirsko-fantastične poeme.

Živio je snažnim, dinamičnim i punim životom čovjeka i pjesnika, a umro je tiho i povučeno: ubio se 14. travnja 1930. godine. Taj njegov čin ostao je tajna. Pjesnik je javno izjavio “Mrzim sve ono gdje se smrt javlja i snuje! Obožavam život pa ma kakav bio.” Osudio je samoubojstvo Sergeja Jesenjina, ali je u oproštajnom pismu napisao: “Ovo nije način (drugima ga ne preporučujem), ali ja nemam izlaza.“

Njegov “Oblak u pantalonama” zauvijek je ostao nedokučivo štivo u svom i našem vremenu. Odolio je tumačenjima, bježao od biografskih sveznalica, bio je neumoljiv, nevidljivi sjaj ruske književnosti.